Teambuilding met Tarzan

Een kaart met een kinky badeendje nodigde de vrouwelijke helft van het team uit voor een heuse "Ladies Night". De eend in kwestie keek ondeugend uit haar rubber oogjes, maar liet niets anders los over de invulling van het festijn dan dat mannen niet welkom waren. In de teamkamer werd dagenlang wild gespeculeerd onder de uitgenodigde dames. De collega bij wie de avond zou worden gehouden, liet behalve geheimzinnige glimlachjes niets los...; het werd gewoon léuk en we zouden het wel zíen! Juffen zijn doorgaans erg nieuwsgierig, dus de spanning was bijna ondraaglijk.

Arnhem 20.30

Hoewel sommigen nog steeds denken dat het om een verkoopparty van plastic opbergdozen zal gaan, zijn de verwachtingen bij de meeste genodigden toch iets hoger gespannen. Opgewonden giebelend en in afwachting op wat gaat komen, zitten we bij elkaar. Gelukkig zijn er selderij-stengels, tomaatjes en M&M's om op te knagen. Eigenlijk is het al leuk om eens met vrouwen-onder-elkaar te zijn. Dan neemt één van de dames, die ik vaag herken uit mijn zaterdagbaan-bij-de-Hema-periode, het woord. Ze vertelt dat ze consulente is en heel veel leuke spulletjes voor ons heeft meegebracht. Spulletjes met batterijtjes, spulletjes met smaakjes maar vooral spulletjes die garant staan voor veel nachtelijk genot. De prijsjes varieëren tussen de vijf en de vijftig euro en ze weet zeker dat er voor ieder voor ons wel een leuk artikeltje tussen zit. Hier en daar verslikt iemand zich in groenvoer of snoep. Willen we wel geconfronteerd worden met spulletjes waar ons hart sneller van gaat slaan, ten overstaan van alle collega's... hoe gaat manlief reageren als we met een gevulde tas vol erotische versnaperingen thuiskomen...?
In de volgende twee uur tijd gaan in rap tempo de diverse producten van hand tot hand, terwijl de dame verhaalt over duurzaamheid en gebruiksgemak. Er komen dingen voorbij waarvan ik me niet kan voorstellen dat je ze zonder lachbui te veroorzaken kan integreren in je nachtelijke avonturen. Het badeendje van de kaart blijkt in werkelijkheid een vermomde vibrator, een koddig paars molletje van rubber is bereid tot inwendig onderzoek en decoratieve stokjes met veertjes blijken "Teasertjes". Er zijn trillende eieren die met bijgeleverde roze afstandsbediening in werking treden. We lachen ons rot als we horen dat bij deze handeling ook ándere in de buurt aanwezige eitjes "af kunnen gaan". Daar kun je leuke rotgeintjes mee uithalen... De consulente is deze reacties wel gewend en gaat onverdroten door.
Wat te denken van een soort trillende passiebloem die je volgens de mevrouw ook heel best als drijfobject in een schaal kunt leggen... ik zie het al voor me! Vrouwvriendelijk betekent blijkbaar dat de speeltjes pastelkleuren hebben en een weloverdachte vormgeving. Je hoeft je er niet langer te schamen, je kunt ze gewoon in de vitrinekast zetten als kunstzinnig object en geen kind kijkt vreemd op wanneer mamma een eigen badeendje op de badrand plaatst.

Op een aantal producten is minder artistiek talent losgelaten en is de regel "Hoe duurder hoe beter" van toepassing. Een opgetogen gemurmel weerklinkt in de kamer wanneer de "Tarzan" in beeld komt. Tarzan is groot, lenig en gemaakt van onbehaard siliconenspul. Hij ziet er zeker niet koddig uit. Tarzan kan álles, wordt ons verteld. Tarzan is ook erg duur en kost maar liefst vijfenvijftig euro. Het publiek werpt steelse blikken op de joekel en bij rondgang worden alle functieknopjes geprobeerd. Tarzan was blijkbaar het topstuk uit de collectie, want na hem is de presentatie ten einde. We mogen nu onze bestellingen discreet in een boekje noteren, terwijl alle hebbedingetjes staan uitgestald op een tafel.
Omdat Peer deze Blog ook leest en het een Sinterklaaskadootje voor hem betreft, kan ik hier niet uitwijden over mijn aankoop, als ik dat al van plan was. Ik vond het een erg gezellige en inderdaad leuke avond, heb in tijden niet zo hard gelachen of collega's zo horen schateren. Teambuilding èn bijscholing op het gebied van speelartikeltjes, we waren er echt aan toe!

Horror bij de keukendeur

Het volgende verhaal is echt gebeurd, nu ongeveer een jaar geleden. Ik moest er weer aan denken toen ik net een filmpje zag op Internet. Voor ik daar de link van geef, zal ik eerst beschrijven wat er op die avond in Westervoort plaatsvond:

Luister en huiver mee!

Het was ongeveer elf uur 's avonds en ik had de hond uitgelaten.
Ik kwam nietsvermoedend door de achterdeur het huis binnen. Toen ik de deur wilde sluiten, viel mijn oog op iets dat me de adem (van schrik) benam; een hele grote glibberige kronkelende massa hing in het hoekje tussen deur en muur... Vlakbij mijn geschrokken gezicht dus! Ongelovig staarde ik naar het "ding". Mijn eerste reactie was... een slang! Ik geloofde niet dat ik heel bang was voor slangen dus ik durfde wat beter te kijken... en toen schrok ik eigenlijk nog erger, want het wás geen slang! Het pulserende object hing aan een dikke slijmdraad, was zeker 30 cm lang, glibberig, slijmerig en het lééfde! Het kronkelde heen en weer, onderaan zat een erg actieve lange witte "slurf". Geschrokken deed ik de deur dicht, op slot en wel. Wat wás dit voor een beest? Ik wist zeker dat dit geen normaal huis-tuin-keukendeur-dier kon zijn en dat geen enkel Discovery Programma me er ooit over had ingelicht.
Ik besloot Peer te bellen, die aan de andere kant van het land aan het zeevissen was (ja, uitgerekend die avond!) Ik hoopte dat hij me kon vertellen waar ik mee van doen had. Hij en zijn vrienden lagen natuurlijk dubbel toen ik zenuwachtig lachend verhaalde over de lengte, glibberigheid en de erg actieve slijmkwab... Ze moeten minstens gedacht hebben dat ik mijn eenzaamheid zat weg te drinken, nu mijn man van huis was. Kortom, geen bijval. Wel de vraag of ik nóg eens kon kijken en of ik dan het schouwspel nauwkeurig in de hoorn wilde beschrijven. Met kloppend hart opende ik de deur, me bewust van het feit dat het ding zich wel eens woest brutaal naar binnen kon kronkelen of zwiepen...
Met vier joelende mannen als back-up trok ik toch de stoute schoenen aan. Het gevaarte hing er nog steeds! Maar... één deel was op de grond gevallen! Het was... een enorme naaktslak! De kluwe die nog hing, bestond (nu ik pas echt goed durfde te kijken) uit nog drie enorme exemplaren.
De volhoudende slijmerds gingen nog erg op in hun orgie (want dat moest het dan wel zijn); er was nog de nodige activiteit. De witte slurf werd langer en waaierde uit in iets dat leek op zo'n gummy-plakhandje. Nog steeds werd er zwoel heen en weer gedraaid. Dat ik vlakbij stond toe te kijken (nu eerder gefascineerd dan bang) deed blijkbaar geen afbreuk aan de hitsige bui van de slakken. De afdruiper op de grond wentelde rond in een plasje glibberige drab. Ik kon niet bepalen of hij/zij daar blij mee was. Nadat ik de mannen aan de telefoon had verzekerd dat ik de situatie aankon en ik de deur weer stevig had afgesloten ging ik op internet zoeken naar het fenomeen. En, wat schetste mijn verbazing, het bleek normáál (hoewel je het natuurlijk niet dagelijks tegenkomt in je tuin); "Naaktslakken hebben een urenlang liefdesspel wat een prachtig schouwspel oplevert"... Right!

Ik had helaas geen fototoestel in huis, maar aan de internetplaatjes kan je wel het nodige opmaken:

* Het lijkt, op het eerste gezicht, ècht op een slang
* In mijn situatie was het nog veel enger, want hier zie je maar twee slakken en mijn orgie had wel vier deelnemers!
* De kriebels waren niet ongegrond!
* Maaike drinkt nooit...

Ik vond het al met al een hele belevenis. Die ene minuut dat ik echt geen idee had waar ik naar stond te kijken, de gedachte dat het misschien wel een nieuwe diersoort was, of een buitenaards wezen... ik vergeet het nooit meer. Het is echt heel maf om geconfronteerd te worden met iets dat je niet (her)kent.

En dan nu de internetfoto’s!

http://img364.imageshack.us/img364/4326/parendeslakken23ks.jpg http://img364.imageshack.us/img364/8621/parendeslakken5os.jpg

Het filmpje dat ik vanavond tegen kwam was de volgende, waarin je dus zo'n paring in werking ziet. Te vreemd voor woorden!

http://ebaumsworld.com/2006/09/slug-sex.html

Mucha's verjaardag

Vandaag ontving ik bericht van Mucha, de hond van mijn ouders. Hieronder een fragment uit haar relaas:

"Vandaag kwamen mijn baasje Theo en bazinnetje Elly er op het eind van de middag plotseling achter , dat ik jarig was en nu twee jaar oud (jong) ben.
Ze waren het duidelijk vergeten en op het laatste moment werden nog wat onbenullige kadootjes uit de kast bij elkaargeveegd om er tenminste voor een foto nog wat van te maken.
Je ziet wel, DE LIEFDE VOOR EEN HOND ZIT NIET DIEP.

Geen extra lekkere karbonade, geen grote worst of verse kluif zo van de slager in het dorp.
Nee, niets van dat alles, 1 (zegge EEN) oude muffe WOKKEL kon er van af.
Zelf de taart (nou taartje dan) moest zich behelpen met twee waxine lichtjes. Normale kaarsjes waren al te hoog gegrepen denk ik.
Daar wordt je nu twee jaar in de mensenwereld voor. Een enorme afknapper, dat begrijp je wel.
Zelf namen die twee oudjes hier elk twee grote borrels voor de schrik, werden ze warempel nog vrolijk van ook. Ik ben van afschuw maar wat in het gras gaan liggen, om een en ander op een voor een hond begrijpelijk geestelijk niveau te verwerken.

Van de hele vertoning zijn ook nog foto's gemaakt, die ik voor jouw lering en vermaak, hier maar bij voeg. Kijk wel door de hele maskerade heen. Diep treurig dit alles.
Als je goed naar mijn mimiek op de foto's kijkt, begrijp je mijn geestelijke nood en mijn diepe lijden.
En moet je weten, dat het vorig jaar al niet veel beter was. Toen kreeg ik een oude jas en muts, om mezelf belachelijk te maken. Maar niks eetbaars. Nee hoor !! Ben je gek !! Je mocht het eens lekker gaan vinden.
Ik weet nu op twee-jarige leeftijd nog steeds niet hoe karbonade smaakt.
Een grote sappige kluif ken ik alleen maar van de etalage van de slager. Kwijlen mag ik aan de verkeerde kant van het glas.
Woon ik daarvoor op het platteland ? Ik zie deze lekkernijen elke dag levend in orginele verpakking rondlopen, maar het ultime resultaat in het etensnapje van de hond, wordt voor mij verborgen gehouden. Je ziet wel, een hond lijdt wat af in de mensenwereld."

Mucha, vanuit Huissen, nog hartelijk gefeliciteerd met je tweede verjaardag!
Ik ken geen hond die het beter getroffen heeft met baasjes en huisvesting, sterker nog; onze Munjo is nog nóóit jarig geweest!

Omdat het om vage redenen niet lukt om nog een foto toe te voegen, de volgende link:

http://img73.imageshack.us/img73/7382/muchakaartda1.jpg

Chatten met God

Ik wist niet dat het kón, maar de techniek staat voor niets! Mijn broer Stofnest attendeerde me op de volgende site, waarop je met God kan chatten!

http://www.titane.ca/concordia/dfar251/igod/main.html

Zo had ik de volgende interessante conversatie:

Me: are you awake?
God:I am fully concious!
Me: good
God:What do you really want to talk about?
Me: I want to talk about dreams
God: Sure, dreams sounds like a good topic.
Me: Do you have dreams?
God:Yes I have a lot of dreams every night.
Me: Tell me
God:I thought I told you already.
Me: Nope
God: Me either.
Me: Is it possible to put a dream in a bottle?
God: Let me think. OK I will put it there.
Me: You promise you put your dreams in a bottle from now on??
God:What makes you say that I will put my dreams in a bottle.
Me: You just said so!
God:I say a lot of silly things.
Me: Must be fun in heaven...
God:I am glad to hear that you are fun in heaven.
Me: no, YOU are!
God:Are you serious? Thanks but surely I am not the only one.
Me: Are angels funny?
God: I really couldn't say for sure.
Me: Can you order an angel for me?
God: What is your credit card number?

Nou vráág ik je! Ik wist niet dat God zo kapitalistisch was ingesteld!

Blooper

Juf staat om half negen in haar lokaal en verwelkomt de binnenstromende kleuters en ouders.
Een meisje toont vol trots een meegebracht jampotje. We zijn over het thema "Dromen" aan het werken en hebben een soort dromen-ruil-winkel opgezet. Iedere dag kunnen kinderen de droom die ze die nacht gehad hebben, meenemen. Er staat al een hele rij potjes op een tafel, gevuld met spulletjes die de droom verbeelden. Zo is er een spannende droom over een leeuw in een oerwoud, een glitterige droom over een prinses die verdacht veel op Sneeuwwitje lijkt. Er is een potje waarin een plaatje van een fietsje is geplaats en een pleister... Het aanbod is dus heel divers.
In het jampotje dat het meisje toont, zit nagenoeg niets... Juf wil het kind niet direct ontmoedigen en kijkt nog eens goed. Het enige wat ze ontdekt zijn waterdruppels aan de binnenkant van het glas. Waarschijnlijk is het potje in de stress voor het "op tijd op school komen" nog snel even afgespoeld. Juf vraagt daarop in volle onschuld: "Goh, dat was zeker een natte droom?" Pas wanneer ze het geproest van enkele rood-aanlopende ouders hoort wordt het haar duidelijk... de blooper is reeds gemaakt. Een leuk begin van de dag!

Stóófpeertragedie

Uit de oude doos; een stukje van vorig jaar.

Opgewonden- en getogen loop ik naar de keuken, gewapend met twee kilo fraaie stoofpeertjes. De hond en poezen voelen dat er iets culinairs bereid gaat worden, aan gezelschap tijdens het werk geen gebrek. Radiootje aan, schilmesje paraat... al huppend begin ik aan de eerste peer.
Stoofpeertjes vond ik vroeger fantastisch lekker, we hadden zelf twee perenbomen in de tuin. De oogst was een jaarlijkse happening. Terwijl mijn vader met de bladhark de rijpe peren de boom uit harkte, stond ik paraat (vergiet op m'n hoofd) om ze te verzamelen.
Als deze peertjes straks net zo lekker smaken als ik me herinner...
Al mijmerend bemerk ik dat mijn slachtoffertjes zich niet zo makkelijk laten doorsnijden; wat zijn die krengen hard! Ik help mezelf eraan herinneren dat dat zo hóórt en dat deze peren waarschijnlijk van superkwaliteit zijn, vergelijkbaar met tropisch hardhout (ook duur, maar beter dan gewóón). Met veel moeite jas ik een aantal peertjes. Dan breekt het mesje... poes Willow wordt nèt niet geraakt door het rondvliegende stukje ijzer. Kan gebeuren... gewoon doorgaan. Nog maar een hele berg peertjes te gaan.
Het zijn er echt wel veel... misschien moet ik me beperken tot een perenmoesje... ondertussen breekt mesje nummer twee. Geen paniek, ik ben op alles voorbereid en heb er nog drie op de reservebank liggen (zo handig van de Bl*kker, vijf mesjes voor maar één euro!). Ik moet denken aan de kreet die mijn moeder vroeger te pas en te onpas liet horen; “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht..” Ze had er een bijbehorende, betekenisvolle blik bij. Ik vond het altijd hypocriet, want wij deden nooit aan bidden, dus was het een volkomen misplaatste leus.
Na een kilo peren krijg ik kramp in m’n hand. Tijd voor pauze. Peer vraagt lief of ik hulp nodig heb. “Néééé!” Dit is een erekwestie; Maaike versus de Stoofperen.
Wanneer ik even later met frisse tegenzin de keuken weer inloop, wacht me een leuke verrassing. Blijkbaar vonden de poezen de perenschillen zo intens spannend dat ze het nodig vonden om alles nader te bestuderen en bekrabben… op de grond! De hond kijkt verwijtend naar de wegrennende huisgenoten, met een blik van “Ik zeí toch dat ze dat niet leuk zou vinden?!” Munjo begrijpt me. Ik vind het inderdaad niet leuk….ik vind het hele stoofpeergebeuren niet meer leuk en ik vind die mesjes niet meer leuk (inmiddels liggen er drie kapot te wezen op het aanrecht).
De keukenvloer is ook verre van leuk als hij zo glibberig is. Ik vind zelfs de naam van m’n vriend opeens niet tof meer. Wat een ellende. De radio gaat hard en ik werp me ter aarde om de smeerboel van de grond te halen…
Daarna werk ik als een boze robot de overige peren af. Van subtiel schillen is allang geen sprake meer. Gevoelloos hak ik erop los. Dit kost me de laatste mesjes… Eindelijk, eindelijk, eindelijk zit het erop. Snel alles in de pan, kaneel, water erbij en wègwezen!
Wie denkt dat het niet erger kan… vergist zich. Een half uur later informeert Peer voorzichtig “Je hebt toch wel de deksel op die pan gedaan hè…?”
Ik: “Moest dat???” Hij: “Stóóóófperen….!!!”. Na het zien van mijn onweersgezicht besluit hij om zelf maar even naar de keuken te gaan. Ik donder nog een tijdje na op de bank.
Voor mij geen zelf klaargemaakte stóóóófperen meer… Gelukkig verkoopt de supermarkt ze tegenwoordig ook kant-en-klaar! Die zijn bijna nèt zo lekker... Toch?

Hiep Hiep Broeraaaa!

Mijn broer Alex (die zich op Internet bedient van de naam Stofnest) was vrijdag jarig. Volgens mijn berekeningen moet hij nu 31 zijn. Bij deze wil ik hem nog van harte feliciteren!

Uitje

Een mooie boer

Lezers die na het zien van de titel verheugd denken dat ik het over het programma "Boer Zoekt Vrouw" ga hebben, moet ik teleurstellen. Ik wil dit keer een paar anekdotes uit mijn juffige bestaan delen. Zoals bijna iedereen weet, ben ik juf op een basisschool. Mijn voorkeur gaat heel sterk uit naar het lesgeven aan kleuters. Geen dag is hetzelfde, er is ruimte om in te spelen op de dingen waar de kinderen mee komen. Kleuters zijn spontaan, energiek en hebben een tomeloze fantasie, allemaal zaken waar ik als juf een kick van krijg. Daarnaast is het natuurlijk geweldig om te luisteren naar wat ze te zeggen hebben. Ik moet regelmatig erg lachen, maar krijg ook dikwijls kippenvel door uitspraken van vier- of vijfjarigen. Meestal verbaas ik me over het feit dat zulke jonge kinderen al zo verrassend uit de hoek kunnen komen.

Een paar voorbeelden uit de afgelopen periode:

Ik vertel de klas dat ik iets nieuws ga uitproberen. Ik wil digitale portfoliomappen gaan aanleggen (dit leg ik natuurlijk op gepaste wijze uit) en de kinderen mogen daarbij helpen.
Wanneer ze een mooi bouwwerk hebben gemaakt, of aan een prachtig knutselproject werken, kunnen ze me voortaan vragen om daar een foto van te nemen. Het is de bedoeling dat de kinderen na verloop van tijd ook zelf de camera pakken om werk waar ze trots op zijn vast te leggen.
De foto's komen in eigen mapjes op de computer te staan.
Een jongetje van vier heeft hier een serieuze vraag over;
"Maar wat nou als ik een hele mooie boer laat?!!"

Meisje L. over haar zusje: Mijn zusje durft niet van de glijbaan, want ze heeft hoogtevlees!

Jongetje A. Ik vind dat jij een mooi gatje hebt! (doelend op het gaatje in m'n oorlel)

Zomaar een gesprekje tussen twee vriendinnetjes van vijf op de zandbakrand.
J: Ik heb een buurmeisje, die is 5 en heel bazig! Ze is toch zeker mijn moeder niet!
A: Ja, want die is eigenlijk jouw baas!
J: Ja, en je vader.
A: Tot je 20 bent of zo…
J: Of 32, dan ben je zelf de baas!
A: Dan ga ik in een hotel wonen en ga ik nooit meer naar de BSO.
(Buitenschoolse Opvang)
J: Het kan ook dat je altijd bij je vader en moeder blijft wonen.
A: Ik dus echt niet! Mijn vader, die laat altijd windjes!
J: Nou, ik misschien, maar misschien ook niet.
A: Dan moet je wel ook zelf boodschappen doen.
J: Af en toe een leuk boekje kopen!
A: Ik vraag wel geld aan Sinterklaas. Als hij dood is, dan verdelen wij zijn geld.
J: Hij is nog niet dood hoor!
A: Maar wel heel oud. Ik moet ook die ring hebben, dan kan ik alle
deuren van zijn kasteel openmaken.
J: Ik denk niet dat hij dat goed vindt hoor...
A: Dan vraag ik het eerst even als hij nog niet dood is.

Een ander meisje A., vier jaar oud, over dromen: Dromen dat is zien in je slaap!

Weerribben, weer feest

En jawel, alweer wisten Peer en ik een fantastisch dagarrangement samen te stellen; we worden er nog goed in!

Men neme: een goeduitgerust stel, dat de dag daarvoor zo slim geweest is een plan op te stellen voor de naderende zonnige zondag.
We stoppen de twee, voorzien van 1 fles cola, een zak broodjes EN een routebeschrijving in een volgetankte zwarte sjeesbak en constateren goedkeurend dat ze eindelijk eens zonder noemenswaardige omwegen op de beoogde plek belanden (bezoekerscentrum Staatsbosbeheer in Overijssel).
Hier laten we een metalen canadese kano te water en geven het koppel een kaart van de Weerribben mee. We wensen hen een behouden vaart.
We houden ons lachen in wanneer we zien dat de vrouwelijke helft van het koppel al na 20 meter pijn in haar schouder krijgt. We gunnen haar even tijd om te ondervinden dat een kano zich anders laat roeien dan een roeiboot in Noorwegen.
Al na 50 meter zien we dat het bootje radicaal afwijkt van één van de opgegeven en met bordjes aangegeven routes... van andere vaartuigen is plotseling geen sprake meer. Een blik op de twee glimmende kopjes leert ons dat alles volgens plan verloopt en dat dit precies is wat ze zochten; rust!
We vervolgen de tocht door rietkragen en waterplanten en geraken in steeds rustiger vaarwater. Het tweetal weet het zelfs te presteren om met voorbedachte rade in een doodlopende vaargeul te belanden en daar drie kwartier in de zon te gaan zitten bakken.
Als logisch gevolg moet natuurlijk vermeld worden dat het nog flink aanpeddelen wordt om op de afgesproken tijd bij het eindpunt te geraken...
Hierna verwelkomen we het avontuurlijke duo aan wal en wijzen we met lichte tegenzin naar de wachtende auto. Eenmaal weer thuis in Huissen kunnen de broodjes weer uit de tas worden gehaald en besluiten we de dag met een gelukzalige zucht... het was weer feest!

Munjo, A dog's life

Vandaag vonden de eerste opnamen plaats van Munjo's eerste film "Munjo, A dog's life", die volgend jaar met kerst in de nederlandse bioscopen zal draaien. Voor de locatie hadden we ons oog laten vallen op de Veluwezoom; daar is op vrijdagmiddag geen kip te bekennen en kon onze actrice in spé eerst haar energie kwijt tijdens een flinke wandeling. Na een tiental takken te hebben versleept en aangeknaagd, was ook de plankenkoorts verdwenen en speelde ze de geplande scènes buitengewoon natuurlijk en professioneel.
Voor de fans vast een voorproefje van de komende kaskraker. In dit fragment ontdekt Munjo in de bosjes het stoffelijk overschot van Lassie, haar geduchte concurrente.
Het is goed te zien hoe verheugd ze is met deze vondst! Later in de film zal blijken dat de zaak nog een staartje krijgt.... maar het zou flauw zijn hierover nu al teveel te verklappen!

Dames en heren, uw aandacht voor.... MUNJO!
(zet het onderstaande adres in je adresbalk, of klik op een van de plaatjes)

http://video.google.nl/videoplay?docid=2420299840508034346

http://img126.imageshack.us/img126/4412/hei3wt2.jpg

Een wat groter plaatje.

Kei

Het was een flinke tocht geweest.
Met een bezweet gezicht kijk ik bewonderend om me heen. “Wat prachtig!”. Ik gooi mijn spullen van me af en speur mijn directe omgeving af, op zoek naar een geschikt zitplekje. Vermoeid laat ik mij zachtjes zakken op een paar uitnodigende graspollen. Mijn benen zijn me dankbaar en tintelen nog even na van de zware wandeling, omhoog.

Tevreden neem ik het uitzicht in mij op. De ruige bergkammen, zo nu en dan verdwijnend in het veranderlijke wolkendek, en het groene dal waar de schaduwen van de wolken een pracht van een schouwspel vormen.
Vlak voor me ligt een flinke kei. Gefacineerd staar ik ernaar. Dat lijkt hem niet te deren. Onverstoorbaar blijft hij liggen, waarschijnlijk genietend van deze betoverende plek. De kei lijkt verweerd, maar tevreden en straalt een ongekende rust uit. Een golf van bewondering en sympathie overvalt me. Wat zou ik graag een kei zijn.

Vastberaden trek ik al mijn kleren uit en ga weer zitten. Starend in de prachtige verte geef ik mij volledig over aan de elementen. Achter me kraakt een struikje onophoudelijk ritmisch in de wind en in de verte laat een buizerd zijn kreet klinken. Hij zweeft schijnbaar doelloos rond in het dal. Zo nu en dan slaat hij een keer krachtig met zijn vleugels. Een groep mieren heeft mij inmiddels gevonden en beklimt mij schaamteloos. In polonaise verkennen de beestjes het nieuwe, onbekende object. De tijd verstrijkt langzaam terwijl weer en wind mij van mijn poreuze delen ontdoen.. Ik verroer me niet, ik voel me geweldig.

Hijgend legt ze haar tas aan de kant. Ze buigt voorover en plaatst haar handen op haar knieën om even uit te hijgen van de enorme inspanning. Langzaam komt ze weer omhoog. Haar ogen glijden langzaam door het landschap. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht.
Vol overgave haalt ze nog eens diep adem om optimaal van de frisse lucht te genieten. In stilte neemt ze plaats in de sneeuw. Het duurt niet lang voor haar aandacht getrokken word door de twee, half ondergesneeuwde keien naast haar. In gedachte verzonken, doet ze haar handschoenen uit en veegt langzaam met haar blote handen wat sneeuw aan de kant. “Een kei….” fluistert ze bijna onhoorbaar en trekt haar jas uit…

Geschreven door Peer.

Druk, druk, druk geweest!

Hoewel ik nog niet hoef te vermelden dat ik inmiddels grijs ben geworden, ben ik toch wel een beetje beschaamd nu ik zie hoe lang ik hier niets gepost heb... Een verkwikkend bad en een klein schopje onder de kont van twee collega's waren genoeg om nu dan toch echt weer in actie te komen!
De vakantie is al lang weer ten einde, het is gek hoe snel je weer gewend raakt aan het ritme van werken, uitkijken naar het weekend, weekend, werken, uitkijken naar het weekend, weekend... etc. Sinds we hier wonen zijn Peer en ik een stuk actiever geworden op het gebied van huisverfraaiing. In de vakantie hebben we de trap aangepakt, gisteren legde Peer de laatste hand aan een eigenhandig opgeknapt dressoir. Collega Rob, bij wie het meubel in de weg stond, zal nog balen als hij ziet hoe sjiek het ding er nu uitziet!
Ik ben bezig met een muurschildering op zolder. Vorige week kreeg ik ineens inspiratie en wist ik wat ik op de hoge muur wilde maken; een afbeelding van Jack Skellington! Dit figuur uit de film "The Nighmare before Christmas" vond ik altijd al erg tof. Vanwege de strakke lijnen en de getekende stijl leek het plaatje bijzonder geschikt. Inmiddels staan de contouren op de muur.
Het gaat nog niet meevallen om het zo te krijgen als ik wil, perfectionistisch als ik ben op dat gebied, maar... ik ben nog niet ontevreden over het voorlopige resultaat, dat is al heel wat!
Wordt vervolgd!

Links mijn project, rechts hoe het moet worden... ooit!

Een echte "Peer"-kast!