Kei

Het was een flinke tocht geweest.
Met een bezweet gezicht kijk ik bewonderend om me heen. “Wat prachtig!”. Ik gooi mijn spullen van me af en speur mijn directe omgeving af, op zoek naar een geschikt zitplekje. Vermoeid laat ik mij zachtjes zakken op een paar uitnodigende graspollen. Mijn benen zijn me dankbaar en tintelen nog even na van de zware wandeling, omhoog.

Tevreden neem ik het uitzicht in mij op. De ruige bergkammen, zo nu en dan verdwijnend in het veranderlijke wolkendek, en het groene dal waar de schaduwen van de wolken een pracht van een schouwspel vormen.
Vlak voor me ligt een flinke kei. Gefacineerd staar ik ernaar. Dat lijkt hem niet te deren. Onverstoorbaar blijft hij liggen, waarschijnlijk genietend van deze betoverende plek. De kei lijkt verweerd, maar tevreden en straalt een ongekende rust uit. Een golf van bewondering en sympathie overvalt me. Wat zou ik graag een kei zijn.

Vastberaden trek ik al mijn kleren uit en ga weer zitten. Starend in de prachtige verte geef ik mij volledig over aan de elementen. Achter me kraakt een struikje onophoudelijk ritmisch in de wind en in de verte laat een buizerd zijn kreet klinken. Hij zweeft schijnbaar doelloos rond in het dal. Zo nu en dan slaat hij een keer krachtig met zijn vleugels. Een groep mieren heeft mij inmiddels gevonden en beklimt mij schaamteloos. In polonaise verkennen de beestjes het nieuwe, onbekende object. De tijd verstrijkt langzaam terwijl weer en wind mij van mijn poreuze delen ontdoen.. Ik verroer me niet, ik voel me geweldig.

Hijgend legt ze haar tas aan de kant. Ze buigt voorover en plaatst haar handen op haar knieën om even uit te hijgen van de enorme inspanning. Langzaam komt ze weer omhoog. Haar ogen glijden langzaam door het landschap. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht.
Vol overgave haalt ze nog eens diep adem om optimaal van de frisse lucht te genieten. In stilte neemt ze plaats in de sneeuw. Het duurt niet lang voor haar aandacht getrokken word door de twee, half ondergesneeuwde keien naast haar. In gedachte verzonken, doet ze haar handschoenen uit en veegt langzaam met haar blote handen wat sneeuw aan de kant. “Een kei….” fluistert ze bijna onhoorbaar en trekt haar jas uit…

Geschreven door Peer.