Weer thuis

Voorlopig reisverslag 2006

Na anderhalve week in Frankrijk te hebben vertoefd, zijn we weer thuis. Het is leuk om weg te gaan, ergens anders te zijn, maar het is ook ontzettend fijn om weer voet in eigen huis te zetten. Nu alles weer min of meer op z'n plek staat, de wasmachine overuren maakt en ik al twee keer gedoucht heb is het tijd om verslag te doen van de reis.

We vertrokken vorige week zaterdag en reden de eerste dag tot Dijon, waar we een hotelkamer hadden besproken. Geen overbodige luxe, vonden we zelf omdat we behoorlijk afgemat waren na het rijden in een zwarte auto zonder airco onder tropische omstandigheden. Een douche en een bed maken dan een hoop goed. De volgende dag weer vroeg op pad en al snel kwamen de eerste echte bergen in zicht.
Omdat we dachten al bijna ons einddoel bereikt te hebben, namen we onderweg nog een duik in een meertje. Weer in de auto misten we een afslag, wat 3 uur extra reistijd vergde en ons zelfs tot in Italië bracht terwijl dat helemaal niet de bedoeling was.
Rond een uur of 9 's avonds kwamen we eindelijk in Briancon aan.
Peers ouders waren blij met onze komst, hadden zelfs appeltaart paraat om ons de laatste frustrerende uren te doen vergeten. We bleven een paar dagen bij hen en trokken daarna verder naar het zuiden.

We hadden ons oog laten vallen op het gebied rond de Verdon ongeveer 6 uur rijden vanaf het huis van de ouders van Peer. Natuurlijk moest er iets mis gaan met onze oude, niet erg berggerichte, auto. Dat gebeurde rond een uur of 1 's middags. Peer ontdekte tijdens een stop in een dorpje dat er olie lekte aan de onderkant... en niet zo'n beetje ook. Gelukkig bleek er in de buurt een garage te zijn en konden we na drie uur oponthoud en doelloos slenteren in de brandende zon de reis voortzetten. Een kapotte oliefilter… ach ja, eigenlijk viel het allemaal nóg mee!

De campings die we in het ANWB-boekje hadden omcirkeld bleken vreselijk. Vreselijk vol en vreselijk toeristisch. We reden de bergen in en vonden een goedkope maar eigenlijk heel erg leuke camping. Geen gedoe met vaste plekken, douchemuntjes of animatie-teams. Alles was "No Problemo", we konden gaan en staan waar we wilden en het eten in het aanwezige restaurantje was super. We keken elkaar aan en wisten dat we gingen blijven.

Het opzetten van de tent viel reuze mee, het grootste probleem was nog het enorme luchtbed dat we hadden meegesleept. Het was maar goed dat het de hele week droog bleef, want het gevaarte leunde vervaarlijk dicht tegen het tentdoek.

De daaropvolgende dagen hebben Peer en ik ons vermaakt met zwemmen, waterfietsen, dorpjes bekijken en de dingen die je doet als je op een camping staat (een beetje aanrommelen, lezen, van het uitzicht genieten en de tent uit zweten). Al snel kregen we gezelschap van een sprinkhaan met 1 poot, die we Manke Nelis noemden. Nelis was niet weg te slaan van onze tent en Peers nek. Hij moet wel vreselijk gebaald hebben toen we zondag besloten dat we het wel weer gezien hadden in Frankrijk.

Eigenlijk zouden we pas tegen het eind van de week teruggaan, maar de hitte en de verveling dreigden toe te slaan. Al eerder hadden we bedacht dat we bij dat scenario de tent op zouden pakken. En zo kwam het dat Peer en ik gisteren in alle vroegte uit Aiguines vertrokken en vanmiddag Huissen weer binnenreden. Blijkt er hier ook een hittegolf te zijn...