Ik zie, ik zie...

Door gebruik te maken van een of ander tellertje kan ik checken waar de bezoekers van deze blog vandaan komen. Ik weet nog dat ik in het begin trots aan Peer meldde dat er zowaar iemand uit Canada was langsgeweest... Inmiddels heb ik de Next-knop ontdekt, waarmee je op een willekeurige andere (en meestal buitenlandse) blog terechtkomt. Geen wonder dus dat mijn site door Mexicanen, Zweden en Portugezen etc. wordt bezocht. Wat ik heel erg leuk vind, is dat ook vrienden, ouders en collega's regelmatig even langskomen. Het geeft een goed gevoel dat mensen geinteresseerd zijn in mijn belevenissen en mijn persoon, het is grappig om ook reacties vanuit Alaska te krijgen.

Saskia schreef laatst al over het lezen van een weblog dat het lijkt alsof je even bij iemand naar binnen kan kijken. Zo voelt het ook een beetje wanneer je iets schrijft... je weet nooit wie er langskomt en een kijkje neemt. Je hebt geen idee wat mensen aanspreekt of wat hen doet besluiten weer snel verder te klikken.

Om vandaag een nieuw stukje van mezelf te laten zien, zal ik twee foto's plaatsen. Eerst zie je de originele foto, en vervolgens mijn bewerkte versie. Door mijn levendige fantasie heb ik de neiging om overal figuren in te zien. Als ik op de wc zit, zie ik ze in de vloertegels, kijk ik naar een reliefmuur dan kost het me geen moeite er in no time een gezicht of fantasiedier uit te halen. Omdat dit echt iets is dat zich in mijn hoofd afspeelt, ben ik op een dag aan de slag gegaan met een foto. Veel verstand van fotobewerkingen heb ik niet, ik heb alleen Paint gebruikt en de originele foto (geen kunstmatige kleur-of smaakstoffen dus).
Ik heb in totaal wel vijftien versies gemaakt en nog steeds zie ik van alles wat er nog bij zou kunnen. Dit is plaatje nummer acht in de reeks.
Door op de foto te drukken kan je hem vergroten.