Stóófpeertragedie
Uit de oude doos; een stukje van vorig jaar.
Opgewonden- en getogen loop ik naar de keuken, gewapend met twee kilo fraaie stoofpeertjes. De hond en poezen voelen dat er iets culinairs bereid gaat worden, aan gezelschap tijdens het werk geen gebrek. Radiootje aan, schilmesje paraat... al huppend begin ik aan de eerste peer.
Stoofpeertjes vond ik vroeger fantastisch lekker, we hadden zelf twee perenbomen in de tuin. De oogst was een jaarlijkse happening. Terwijl mijn vader met de bladhark de rijpe peren de boom uit harkte, stond ik paraat (vergiet op m'n hoofd) om ze te verzamelen.
Als deze peertjes straks net zo lekker smaken als ik me herinner...
Al mijmerend bemerk ik dat mijn slachtoffertjes zich niet zo makkelijk laten doorsnijden; wat zijn die krengen hard! Ik help mezelf eraan herinneren dat dat zo hóórt en dat deze peren waarschijnlijk van superkwaliteit zijn, vergelijkbaar met tropisch hardhout (ook duur, maar beter dan gewóón). Met veel moeite jas ik een aantal peertjes. Dan breekt het mesje... poes Willow wordt nèt niet geraakt door het rondvliegende stukje ijzer. Kan gebeuren... gewoon doorgaan. Nog maar een hele berg peertjes te gaan.
Het zijn er echt wel veel... misschien moet ik me beperken tot een perenmoesje... ondertussen breekt mesje nummer twee. Geen paniek, ik ben op alles voorbereid en heb er nog drie op de reservebank liggen (zo handig van de Bl*kker, vijf mesjes voor maar één euro!). Ik moet denken aan de kreet die mijn moeder vroeger te pas en te onpas liet horen; “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht..” Ze had er een bijbehorende, betekenisvolle blik bij. Ik vond het altijd hypocriet, want wij deden nooit aan bidden, dus was het een volkomen misplaatste leus.
Na een kilo peren krijg ik kramp in m’n hand. Tijd voor pauze. Peer vraagt lief of ik hulp nodig heb. “Néééé!” Dit is een erekwestie; Maaike versus de Stoofperen.
Wanneer ik even later met frisse tegenzin de keuken weer inloop, wacht me een leuke verrassing. Blijkbaar vonden de poezen de perenschillen zo intens spannend dat ze het nodig vonden om alles nader te bestuderen en bekrabben… op de grond! De hond kijkt verwijtend naar de wegrennende huisgenoten, met een blik van “Ik zeí toch dat ze dat niet leuk zou vinden?!” Munjo begrijpt me. Ik vind het inderdaad niet leuk….ik vind het hele stoofpeergebeuren niet meer leuk en ik vind die mesjes niet meer leuk (inmiddels liggen er drie kapot te wezen op het aanrecht).
De keukenvloer is ook verre van leuk als hij zo glibberig is. Ik vind zelfs de naam van m’n vriend opeens niet tof meer. Wat een ellende. De radio gaat hard en ik werp me ter aarde om de smeerboel van de grond te halen…
Daarna werk ik als een boze robot de overige peren af. Van subtiel schillen is allang geen sprake meer. Gevoelloos hak ik erop los. Dit kost me de laatste mesjes… Eindelijk, eindelijk, eindelijk zit het erop. Snel alles in de pan, kaneel, water erbij en wègwezen!
Wie denkt dat het niet erger kan… vergist zich. Een half uur later informeert Peer voorzichtig “Je hebt toch wel de deksel op die pan gedaan hè…?”
Ik: “Moest dat???” Hij: “Stóóóófperen….!!!”. Na het zien van mijn onweersgezicht besluit hij om zelf maar even naar de keuken te gaan. Ik donder nog een tijdje na op de bank.
Voor mij geen zelf klaargemaakte stóóóófperen meer… Gelukkig verkoopt de supermarkt ze tegenwoordig ook kant-en-klaar! Die zijn bijna nèt zo lekker... Toch?
Opgewonden- en getogen loop ik naar de keuken, gewapend met twee kilo fraaie stoofpeertjes. De hond en poezen voelen dat er iets culinairs bereid gaat worden, aan gezelschap tijdens het werk geen gebrek. Radiootje aan, schilmesje paraat... al huppend begin ik aan de eerste peer.
Stoofpeertjes vond ik vroeger fantastisch lekker, we hadden zelf twee perenbomen in de tuin. De oogst was een jaarlijkse happening. Terwijl mijn vader met de bladhark de rijpe peren de boom uit harkte, stond ik paraat (vergiet op m'n hoofd) om ze te verzamelen.
Als deze peertjes straks net zo lekker smaken als ik me herinner...
Al mijmerend bemerk ik dat mijn slachtoffertjes zich niet zo makkelijk laten doorsnijden; wat zijn die krengen hard! Ik help mezelf eraan herinneren dat dat zo hóórt en dat deze peren waarschijnlijk van superkwaliteit zijn, vergelijkbaar met tropisch hardhout (ook duur, maar beter dan gewóón). Met veel moeite jas ik een aantal peertjes. Dan breekt het mesje... poes Willow wordt nèt niet geraakt door het rondvliegende stukje ijzer. Kan gebeuren... gewoon doorgaan. Nog maar een hele berg peertjes te gaan.
Het zijn er echt wel veel... misschien moet ik me beperken tot een perenmoesje... ondertussen breekt mesje nummer twee. Geen paniek, ik ben op alles voorbereid en heb er nog drie op de reservebank liggen (zo handig van de Bl*kker, vijf mesjes voor maar één euro!). Ik moet denken aan de kreet die mijn moeder vroeger te pas en te onpas liet horen; “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht..” Ze had er een bijbehorende, betekenisvolle blik bij. Ik vond het altijd hypocriet, want wij deden nooit aan bidden, dus was het een volkomen misplaatste leus.
Na een kilo peren krijg ik kramp in m’n hand. Tijd voor pauze. Peer vraagt lief of ik hulp nodig heb. “Néééé!” Dit is een erekwestie; Maaike versus de Stoofperen.
Wanneer ik even later met frisse tegenzin de keuken weer inloop, wacht me een leuke verrassing. Blijkbaar vonden de poezen de perenschillen zo intens spannend dat ze het nodig vonden om alles nader te bestuderen en bekrabben… op de grond! De hond kijkt verwijtend naar de wegrennende huisgenoten, met een blik van “Ik zeí toch dat ze dat niet leuk zou vinden?!” Munjo begrijpt me. Ik vind het inderdaad niet leuk….ik vind het hele stoofpeergebeuren niet meer leuk en ik vind die mesjes niet meer leuk (inmiddels liggen er drie kapot te wezen op het aanrecht).
De keukenvloer is ook verre van leuk als hij zo glibberig is. Ik vind zelfs de naam van m’n vriend opeens niet tof meer. Wat een ellende. De radio gaat hard en ik werp me ter aarde om de smeerboel van de grond te halen…
Daarna werk ik als een boze robot de overige peren af. Van subtiel schillen is allang geen sprake meer. Gevoelloos hak ik erop los. Dit kost me de laatste mesjes… Eindelijk, eindelijk, eindelijk zit het erop. Snel alles in de pan, kaneel, water erbij en wègwezen!
Wie denkt dat het niet erger kan… vergist zich. Een half uur later informeert Peer voorzichtig “Je hebt toch wel de deksel op die pan gedaan hè…?”
Ik: “Moest dat???” Hij: “Stóóóófperen….!!!”. Na het zien van mijn onweersgezicht besluit hij om zelf maar even naar de keuken te gaan. Ik donder nog een tijdje na op de bank.
Voor mij geen zelf klaargemaakte stóóóófperen meer… Gelukkig verkoopt de supermarkt ze tegenwoordig ook kant-en-klaar! Die zijn bijna nèt zo lekker... Toch?
posted by Maaike at 8:43 p.m.
4 Comments:
Ohhh, wat jemmer nou!! Weet je, ze groeien hier in de bomen op het uitlaatveld. Banjer vindt ze zelfs ongekookt errug lekker. Het is echt een geduld zaakje, maar dan heb je ook wat. Ik zou bijna zeggen, kom een keertje langs, dan maak ik ze voor je :-)
Groetje,
Saskia
Daarom kan je maar beter pizza's eten. Dit voorkomt veel stress.
Gr, A. te N.
Reactie van 't ouderfront:
Met stijgende verwondering en opkomende schaamte heb ik het stukje van je gelezen, waarin je toegeeft er niet in geslaagd te zijn stoofperen te bereiden.
Als gevierd keukenprins valt dat nieuws van mijn innigst geliefd kind bij mij heel slecht en ik beschouw deze bekenning als een stuk ontbrekende opvoeding.
Natuurlijk is je duidelijk dat dit hiaat meteen dient te worden opgevuld en ik heb mij bij de keuken-secondant Elly vervoegd voor het laatste recept in deze.
Hier komt dan het beoemde Zuid-Hollandse recept STOOFPEERTJES VAN ELLY.
Hopelijk doe je er je voordeel mee en hoef je in het vervolg een dergelijke blamage niet meer aan het volk te vermelden.
Om het niet nog erger te maken, heb ik het recept gecensureerd en de delen waar Elly rijkelijk met de huiselijke Schiedamse jenever sprenkelt, resoluut verwijderd.
Er blijft nu dus ongeveer de helft van het recept over.
STOOFPEERJES VAN ELLY
Nodig 1 pan
Kopen 1 kilo stoofperen
Ook nog nodig 1 scheut azijn of rode wijn ( worden de peertjes rood van)
50 gram suiker
2 theelepels aardappelmeel (om het vocht te binden)
Bereiding Schil de peertjes en snij ze in vieren (gebruik nu eens een scherp mes, dat helpt echt!!)
Doe ze in een pan met water
Breng ze aan de kook
Scheut azijn (beter scheut rode wijn) er bij
50 gram suiker erbij
Laat dit ongeveer vier uur zachtjes koken om zacht en rood te worden
Twee theelepels aardappelmeel met wat water tot een papje roeren
Dit in de pan met peertjes doen om het vocht te binden
Nu nog 1 minuut met wat hogere vlam laten doorkoken
Laten afkoelen
KLAAR
Ook lekker op te dienen met chocoladevla.
Gele vla mag ook
Eet smakelijk.
De volgende keer zal ik je de bereidingswijze van Theo's beroemde spinazie direkt uit blik toesturen.
Om de sluier alvast iets op te lichten, hier de benodigdheden:
-1 blik spinazie
-1 blikopener
-1 grote pan met heet water
That's all folks.
De groeten van een toch wel ontgoochelde vader, die hier een deel van zijn toegewijde opvoeding in het water zag vallen.
Misschien is er nog hoop !!
Theo.
Ik heb dit bericht (dat mij via de mail bereikte) hier maar even geplaatst. Misschien wil iemand anders (Om niet weer als dwarse telg over te komen want die tijd hebben we gehad) mijn paps even uitleggen dat je nergens spinazie in blikvariant kan kopen. Informeer ook voorzichtig naar de functie van die pan met heet water, die is mij erg onduidelijk... Bij voorbaat dank! ;)
gewoon 1 snelschiller kopen, Gaat honderd keer beter dan zo'n schil mesje
enne we hebben er nog wat staan van oudjaar, maar ik ben bang dat die op zijn als je er weer bent HAHAHA
G te BL
Een reactie posten
<< Home