Weerribben, weer feest

En jawel, alweer wisten Peer en ik een fantastisch dagarrangement samen te stellen; we worden er nog goed in!

Men neme: een goeduitgerust stel, dat de dag daarvoor zo slim geweest is een plan op te stellen voor de naderende zonnige zondag.
We stoppen de twee, voorzien van 1 fles cola, een zak broodjes EN een routebeschrijving in een volgetankte zwarte sjeesbak en constateren goedkeurend dat ze eindelijk eens zonder noemenswaardige omwegen op de beoogde plek belanden (bezoekerscentrum Staatsbosbeheer in Overijssel).
Hier laten we een metalen canadese kano te water en geven het koppel een kaart van de Weerribben mee. We wensen hen een behouden vaart.
We houden ons lachen in wanneer we zien dat de vrouwelijke helft van het koppel al na 20 meter pijn in haar schouder krijgt. We gunnen haar even tijd om te ondervinden dat een kano zich anders laat roeien dan een roeiboot in Noorwegen.
Al na 50 meter zien we dat het bootje radicaal afwijkt van één van de opgegeven en met bordjes aangegeven routes... van andere vaartuigen is plotseling geen sprake meer. Een blik op de twee glimmende kopjes leert ons dat alles volgens plan verloopt en dat dit precies is wat ze zochten; rust!
We vervolgen de tocht door rietkragen en waterplanten en geraken in steeds rustiger vaarwater. Het tweetal weet het zelfs te presteren om met voorbedachte rade in een doodlopende vaargeul te belanden en daar drie kwartier in de zon te gaan zitten bakken.
Als logisch gevolg moet natuurlijk vermeld worden dat het nog flink aanpeddelen wordt om op de afgesproken tijd bij het eindpunt te geraken...
Hierna verwelkomen we het avontuurlijke duo aan wal en wijzen we met lichte tegenzin naar de wachtende auto. Eenmaal weer thuis in Huissen kunnen de broodjes weer uit de tas worden gehaald en besluiten we de dag met een gelukzalige zucht... het was weer feest!