Halloween

Aan het feit dat men in Huissen gek is op tradities ontkom je niet, zeker niet als je er zelf woont... Vanavond stond de jaarlijkse "Halloween-Wijk-Optocht" op de agenda. Zeker zestig kinderen mochten voor één keertje 's avonds laat door het park lopen en zich laten lastig laten vallen door eng gespuis. In onze straat bleek het de liefhebberij van een groepje buurvrouwen te zijn om de passerende groep de stuipen op het lijf te jagen, verkleed als toverknol, skelet of ondefineerbaar eng monster. Dat klonk erg gezellig, dus ik sloot me enthousiast aan bij het gebeuren.

We waren nog maar net klaar met het bewonderen van elkaars puspuisten toen een voorop-rijdende geluidswagen middels allerlei spookachtige herrie liet weten dat de stoet in aantocht was. Ik had me verkleed als naargeestige monnik-met-lamp-en-kap en stond verdekt opgesteld achter een lantaarnpaal. Mijn plan was: op het fietspad springen, de groep de weg te versperren en antwoord eisen op een moeilijke vraag...

Het opgewonden gekwebbel van de kindertjes hield snel op toen ze mijn silhouet ontdekten vanuit de verte. Ik was best behoorlijk eng, vond ik zelf. Luguber tilde ik de lamp op en maakte een paar nare grimassen en gebaren... ik leefden me enorm in mijn gruwelijkheid in en uit en vond het heerlijk even "juf-af" te zijn.

Natuurlijk had ik het kunnen weten...of een masker voor kunnen doen... Al snel klonk de eerste kreet: "Heeeeee Maaaaaaike!" "Hé dat is Maaaaaaike!!!" "Maaaaaaaaaike!" Wel verdikkeme, een mens kan ook nergens eens ongestoord en anoniem de gruwel uithangen... dacht ik vanonder mijn schmink.

Toen zag ik in de menigte opeens een vierjarige kleuter uit mijn klas, op de arm van zijn vader. Hij herkende me, maar vond het duidelijk toch wel heel raar en ook wel een beetje eng om me daar zo te zien staan, met zwarte lippenstift en in monnikspij... Op dat moment vergat ik alle andere kinderen en ouders en wilde ik niets liever dan ter plekke terug-transformeren in zijn vertrouwde Juf Maaike...
Het is bijzonder, om opeens dat beschermende, juffige gevoel in je te voelen, terwijl je daar niet op bedacht was... Morgen maar even extra knuffelen...


Hieronder een link naar een stukje uit "The Nightmare Before Christmas", van Tim Burton. De zolderkamer, die geheel in het teken komt te staan van deze film, is nog lang niet af, by the way.

http://www.youtube.com/watch?v=xpvdAJYvofI