Laatste dagen van een Diva

Verbitterd heeft de Diva haar eens zo fraaie gewaad van zich af laten vallen. Haar knokkige knieën en kuiten weten zich nog in de groene stof te hullen, de rest van haar magere lijf trotseert de misprijzende blikken van voorbijgangers. Naakt en koppig staart ze voor zich uit, haar mond als een kikkerkontje samengeperst. Ze is te trots om het toneel te verlaten, ze zullen haar weg moeten slépen, al kost het haar haar laatste inspanning. Zij, die jarenlang de boventoon voerde, zij die anderen ver onder zich liet en haar ster enkel hoger zag rijzen... zij die toch zeker het hoogst mogelijke bereikt heeft in haar klasse, een status behaalde waar anderen slechts van konden dromen. Zij die door iedereen bewonderd en aanbeden werd, zij... de grootste der groten.... Waar ging het mis? De Diva fronst als ze denkt aan de praatjes die de laatste tijd de ronde deden. Ze zou niet gewenst meer zijn bij het publiek, haar spel was niet overtuigend genoeg meer, mensen waren uitgekeken op haar repetoire. Concurrenten die het beu waren telkens in haar schaduw te staan, vonden de term "grootheidswaanzin" perfect op haar van toepassing. Bespottelijk! Haar eens zo trouwe publiek liet zich meeslepen door de laster en liet haar in de steek. Gisteren viel voor de Diva het doek. Haar laatste show was haar beste ooit, maar geen sterveling zag hoe ze nog éénmaal haar rug rechtte, hoorde hoe krachtig ze haar stem nog een laatste keer verhief tegen alles en iedereen. Het was voorbij. Het ís voorbij. Het zal niet lang meer duren voor ze met zachte dwang de coulissen in wordt gevoerd.
De Diva zucht en is benieuwd hoe sterk ze nog is.

http://img313.imageshack.us/img313/5304/divaboom3xz2.jpg

Gisteren heeft Peer onze prachtige dennenboom van al haar takken ontdaan. Wat rest is een kale stam, die mogelijk nog dienst gaat doen als onderstuk voor een "hangtafel". Het is bijna te erg voor woorden. We hadden het al een tijdje zien aankomen; de boom was eigenlijk veel en veel te groot voor ons achtertuintje. Ze was zo hoog en breed geworden dat buren er her en der last van hadden. In onze tuin kon je rustig in de regen buiten zitten, onder de den bleef je prima droog en zelfs tijdens de hittegolfdagen was het heerlijk schaduwrijk. Ze gaf de tuin het aanzicht van een vakantiehuisje, we waren eigenlijk al best aan haar gehecht... Omdat insnoeien slechts een tijdelijke oplossing leek en er bijna geen zon meer in de tuin kwam, besloten we de knoop en stam dan toch maar door te hakken. Eenmaal bezig was het eigenlijk zo gebeurd. Het klein maken van de vele takken en het afvoeren daarvan wordt een veel grotere klus. Gelukkig zijn die bemoeizuchtige buren dan ook wel zo fair dat ze daarbij willen helpen. Het is een trieste bedoeling, die kale stam op de plek van die prachtige boom... gelukkig zag Peer nog een pluspunt; we zien nu eindelijk LUCHT als we buiten staan!

Weer thuis

Voorlopig reisverslag 2006

Na anderhalve week in Frankrijk te hebben vertoefd, zijn we weer thuis. Het is leuk om weg te gaan, ergens anders te zijn, maar het is ook ontzettend fijn om weer voet in eigen huis te zetten. Nu alles weer min of meer op z'n plek staat, de wasmachine overuren maakt en ik al twee keer gedoucht heb is het tijd om verslag te doen van de reis.

We vertrokken vorige week zaterdag en reden de eerste dag tot Dijon, waar we een hotelkamer hadden besproken. Geen overbodige luxe, vonden we zelf omdat we behoorlijk afgemat waren na het rijden in een zwarte auto zonder airco onder tropische omstandigheden. Een douche en een bed maken dan een hoop goed. De volgende dag weer vroeg op pad en al snel kwamen de eerste echte bergen in zicht.
Omdat we dachten al bijna ons einddoel bereikt te hebben, namen we onderweg nog een duik in een meertje. Weer in de auto misten we een afslag, wat 3 uur extra reistijd vergde en ons zelfs tot in Italië bracht terwijl dat helemaal niet de bedoeling was.
Rond een uur of 9 's avonds kwamen we eindelijk in Briancon aan.
Peers ouders waren blij met onze komst, hadden zelfs appeltaart paraat om ons de laatste frustrerende uren te doen vergeten. We bleven een paar dagen bij hen en trokken daarna verder naar het zuiden.

We hadden ons oog laten vallen op het gebied rond de Verdon ongeveer 6 uur rijden vanaf het huis van de ouders van Peer. Natuurlijk moest er iets mis gaan met onze oude, niet erg berggerichte, auto. Dat gebeurde rond een uur of 1 's middags. Peer ontdekte tijdens een stop in een dorpje dat er olie lekte aan de onderkant... en niet zo'n beetje ook. Gelukkig bleek er in de buurt een garage te zijn en konden we na drie uur oponthoud en doelloos slenteren in de brandende zon de reis voortzetten. Een kapotte oliefilter… ach ja, eigenlijk viel het allemaal nóg mee!

De campings die we in het ANWB-boekje hadden omcirkeld bleken vreselijk. Vreselijk vol en vreselijk toeristisch. We reden de bergen in en vonden een goedkope maar eigenlijk heel erg leuke camping. Geen gedoe met vaste plekken, douchemuntjes of animatie-teams. Alles was "No Problemo", we konden gaan en staan waar we wilden en het eten in het aanwezige restaurantje was super. We keken elkaar aan en wisten dat we gingen blijven.

Het opzetten van de tent viel reuze mee, het grootste probleem was nog het enorme luchtbed dat we hadden meegesleept. Het was maar goed dat het de hele week droog bleef, want het gevaarte leunde vervaarlijk dicht tegen het tentdoek.

De daaropvolgende dagen hebben Peer en ik ons vermaakt met zwemmen, waterfietsen, dorpjes bekijken en de dingen die je doet als je op een camping staat (een beetje aanrommelen, lezen, van het uitzicht genieten en de tent uit zweten). Al snel kregen we gezelschap van een sprinkhaan met 1 poot, die we Manke Nelis noemden. Nelis was niet weg te slaan van onze tent en Peers nek. Hij moet wel vreselijk gebaald hebben toen we zondag besloten dat we het wel weer gezien hadden in Frankrijk.

Eigenlijk zouden we pas tegen het eind van de week teruggaan, maar de hitte en de verveling dreigden toe te slaan. Al eerder hadden we bedacht dat we bij dat scenario de tent op zouden pakken. En zo kwam het dat Peer en ik gisteren in alle vroegte uit Aiguines vertrokken en vanmiddag Huissen weer binnenreden. Blijkt er hier ook een hittegolf te zijn...

Ik zie, ik zie...

Door gebruik te maken van een of ander tellertje kan ik checken waar de bezoekers van deze blog vandaan komen. Ik weet nog dat ik in het begin trots aan Peer meldde dat er zowaar iemand uit Canada was langsgeweest... Inmiddels heb ik de Next-knop ontdekt, waarmee je op een willekeurige andere (en meestal buitenlandse) blog terechtkomt. Geen wonder dus dat mijn site door Mexicanen, Zweden en Portugezen etc. wordt bezocht. Wat ik heel erg leuk vind, is dat ook vrienden, ouders en collega's regelmatig even langskomen. Het geeft een goed gevoel dat mensen geinteresseerd zijn in mijn belevenissen en mijn persoon, het is grappig om ook reacties vanuit Alaska te krijgen.

Saskia schreef laatst al over het lezen van een weblog dat het lijkt alsof je even bij iemand naar binnen kan kijken. Zo voelt het ook een beetje wanneer je iets schrijft... je weet nooit wie er langskomt en een kijkje neemt. Je hebt geen idee wat mensen aanspreekt of wat hen doet besluiten weer snel verder te klikken.

Om vandaag een nieuw stukje van mezelf te laten zien, zal ik twee foto's plaatsen. Eerst zie je de originele foto, en vervolgens mijn bewerkte versie. Door mijn levendige fantasie heb ik de neiging om overal figuren in te zien. Als ik op de wc zit, zie ik ze in de vloertegels, kijk ik naar een reliefmuur dan kost het me geen moeite er in no time een gezicht of fantasiedier uit te halen. Omdat dit echt iets is dat zich in mijn hoofd afspeelt, ben ik op een dag aan de slag gegaan met een foto. Veel verstand van fotobewerkingen heb ik niet, ik heb alleen Paint gebruikt en de originele foto (geen kunstmatige kleur-of smaakstoffen dus).
Ik heb in totaal wel vijftien versies gemaakt en nog steeds zie ik van alles wat er nog bij zou kunnen. Dit is plaatje nummer acht in de reeks.
Door op de foto te drukken kan je hem vergroten.

Hittegolf en koeienvla

De hittegolf die al een paar dagen aanhoudt is beneden en in de tuin nog best te doorstaan. Hier boven op zolder, waar mijn pc staat, moet je je óf schuldig voelen omdat je al zo'n tijd niet hebt geblogd, of over een ingebouwde airco beschikken.
Het is echt ontzettend heet!

Al kleffend en zwetend zal ik snel opsommen wat er zoal gebeurd is sinds mijn vorige bericht. Mijn eerste vakantieweek is zowaar alweer bijna voorbij. Dit jaar lukt het me aardig om van het "ik hoef nu even helemaal niets"-gevoel te genieten. Nadat ik afscheid had genomen van m'n kleuters, hun ouders en alle collega's konden m'n 6 vrije weken beginnen!

Het eerste dat gewoonweg móest gebeuren, was de aanschaf van een picknicktafel. Geen eigen huis en tuin zonder dat. Nadat we een allerlei modellen hadden bekeken en bezeten, vonden we uiteindelijk een tafel die robuust genoeg was naar onze zin.
Zoals wel vaker kregen we het gevaarte nog maar nèt in de auto mee naar huis.

Om de omgeving wat te verkennen, zijn Peer en ik driftig aan het fietsen geslagen.
De weg naar de ijssalon kunnen we inmiddels geblinddoekt afleggen, maar ook wat verder weg van huis blijken leuke plekjes te liggen. Langs de dijk naar Angeren vonden we een aantal plassen waar je heel relaxed kan zitten. We ontdekten zelfs een zwemmeertje, waar bijna niemand van afweet (nou ja, dat houden we ons maar voor, want het is toch frappant dat het op andere plaatsen zwart ziet van de mensen en je daar echt urenlang niemand ziet. Misschien vindt men de platgemaaide distels en de alom aanwezige koeienflatsen bezwaarlijk... Stom, want het water is helder, je ruikt geen friet- of zonnebrandlucht van luidruchtige zonnebakkers, er vliegen geen frisbee's rond en het enige achtergrondgeluid wordt veroorzaakt door een op hol geslagen koekoek en een bende kwakkende kikkers. Heerlijk!)

Het is jammer dat Peer nog geen vakantie heeft. Ik trotseer de hitte door het rustig aan te doen, campings te zoeken voor de aankomende vakantie en wat aan te rommelen in huis en in de tuin. Het begint te rommelen in de verte... tijd om de pc uit te zetten en tv te gaan kijken.