Dit verhaal heb ik geschreven voor de kinderen van de bovenbouw. Aankomende vrijdag gaan zij aan de slag met hun portfolio-mappen en aangezien we eigenlijk nooit centraal aandacht hebben besteed aan het werken met die mappen, leek het me leuk om een inleidende fabel voor te lezen. Of het daar ook van komt weet ik nog niet, want al schrijvend is het toch best een lang verhaal geworden. Het idee achter het werken met de portfoliomappen is dat het zelfvertrouwen van de kinderen vergroot wordt en ze meer initiatief en verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leerproces.
Nu moeten we hen nog enthousiast krijgen om met hun eigen mappen te gaan werken.
Vandaar:
Het verhaal van de mestkever en de vosEindelijk was de nieuwe troonzaal van de koning klaar. Wekenlang hadden bouwmieren en behangbevers in en uit gelopen met gereedschap en materialen. Nu, vier weken later kon de koning constateren dat er goed werk geleverd was en dat zijn nieuwe vertrek nog mooier was geworden dan hij had gedacht. Tevreden beende hij langs de witte muren. Aan de linkerwand hingen schilderijen van zijn voorvaders.
De koning was dol op kunst en vond het jammer dat hij maar twee voorvaders had. De andere muren waren leeg. Nóg wel, want de koning kreeg plotseling een geweldig idee!
“Maak een kunstwerk voor de koning en win een zak goud!” stond er de volgende dag op diverse aanplakbiljetten in het bos. Verder werd vermeld dat de deelnemers een week de tijd kregen om hun creativiteit de vrije loop te laten en hun inzending te maken.
De vos was helemaal niet creatief of kunstzinnig, maar had zijn zinnen gezet op het goud. Hij wilde al jaren een cruise maken op een luxueus schip en rook nu zijn kans! De vos luierde zes dagen en begon op de zevende dag aan zijn kunstwerk. Uit zijn hol haalde hij alle pindadoppen die hij kon vinden en plakte deze aan elkaar tot een soort toren. Hierna bond hij een touw vier keer rond het object en stak er hier en daar een ganzenveer in. Na 10 minuten vond de vos dat zijn meesterwerk voltooid was, bovendien kreeg hij honger bij de gedachte aan ganzen. Hij gooide een oud laken over de toren en liep zijn hol uit.
Niet ver daarvandaan was de kever ijverig in de weer. Zijn keuken was veranderd in een soort strijdtoneel. Overal lagen penselen, tubes verf, potloden en vellen tekenpapier. De kever kon zichzelf nauwelijks terugvinden tussen de troep. Na lang zoeken bleek hij achter een blok klei te zitten. Hij was bezig de kop van de koning te boetseren en het zweet droop van z’n schild, zo heftig spande hij zich in. Sinds hij het aanplakbiljet over de wedstrijd had gelezen, had hij niet meer geslapen. Veertien kunstwerken had hij in de dagen erna gemaakt; van een schilderij van dansende kevers bij maanlicht tot een glimmend gepolijste, versteende mestbol. Over alle werken was de tor behoorlijk tevreden. Toch voelde hij dat hij nog méér in zich had, dat hij hét ultieme kunstwerk nog niet had gemaakt. Gelukkig had hij nog één avond de tijd. Terwijl hij de zachte klei tussen zijn poten in model bracht, bedacht de kever dat het eigenlijk jammer zou zijn wanneer hij straks misschien één van zijn werken zou moeten missen. Niet dat hij zichzelf zoveel kans gaf om te winnen… geen enkele mestkever die hij kende had ooit ook maar één wedstrijd gewonnen, dat was een feit. Toch was er een oud spreekwoord dat zijn grootvader vaak had gebruikt: “Een mestballetje kan soms raar rollen!” Toen de klei-kop van de koning klaar was (en echt héél behoorlijk gelukt bleek) was ook het idee dat zich in de kop van de kever had genesteld gereed. Hij zette de veertien andere kunstwerken naast elkaar en maakte van elk een polaroid- foto. Nu kwam het toestel, dat al jaren in de kast lag te niksen, eindelijk van pas! Achterop iedere foto beschreef de mestkever in het kort hoe hij het object gemaakt had en wat zijn gedachten erbij waren. Hierna stopte hij alles in een grote groene map waar hij met sierlijke krulletters “Kever’s Trots” op zette en viel hij om van de slaap.
Ondertussen had de vos tijdens zijn wandeling al van diverse dieren te horen gekregen dat hij een concurrent had. De kraai wist te vertellen dat de kever al dagenlang aan het knutselen was, de kikker kwaakte opgetogen over een fantastisch schilderij van dansende kevers bij maanlicht en de das kon alleen maar melden dat hij zelden zoveel troep in het huis van kever had gezien. In gedachten zag de vos het luxueuze jacht langzaam van hem wegvaren en hierdoor gingen zijn staartharen overeind staan. Hoog tijd om eens polshoogte te gaan nemen!
Al van verre hoorde hij het geronk van een zaag uit het huisje van het kleine misbaksel komen. Als die stinkkever soms dacht dat hij met al zijn opschepperige scheppingen de wedstrijd van hem kon winnen, zat hij er lelijk naast! Terwijl hij zichzelf steeds meer opwond, loerde hij door een van de ramen. Daar lag de kever, met zijn schild vol verf- en kleiresten, snurkend als een eersteklas grizzlybeer, bovenop een kartonnen map. Op de tafel stond een meesterwerk. De vos zag het meteen en kon niet anders dan zijn bek laten openvallen van verbazing. Het beeld van klei was in één woord prachtig! De kop van de koning had weliswaar iets van een mestkever weg, maar kreeg juist daardoor een ongekend krachtige uitstraling. De vos voelde het beest in zich loskomen bij de aanblik van dit moois. Zijn pindadoptoren móest de wedstrijd winnen en tegen dit kunstwerk kon het niet op… dat zou zelfs de mol beamen! Opgehitst door zichzelf sloop de vos het huis binnen.
Hoewel hij eerst op zijn tenen rondtrippelde, merkte hij al snel dat de kever totaal van de wereld was en nog niet van een blikseminslag wakker zou worden.
Allereerst richtte de vos zich op het beeld op de tafel. De klei was nog zacht en heeeee, een paar knepen met zijn vossenknuist zorgden er al voor dat het gezicht van de koning veranderde in een vormeloze massa. Hierna vernielde hij gniffelend de andere werkstukken die in de kamer stonden. De brave kever had ze zeker speciaal voor hem zo mooi op een rijtje neergezet! Het schilderij met de dansende kevers bij maanlicht bekraste hij met een wascokrijtje en de gepolijste mestbol smeerde hij vol lijm en zaagsel. De vos kwijlde bijna van tevredenheid toen hij zag wat hij had aangericht. Nu kon hij eindelijk eens aan zijn avondeten gaan denken!
De daarop volgende dag verzamelden alle dieren zich bij de poort van het kasteel.
Om elf uur precies zou de koning de kunstenaars en hun werken binnenlaten. Iedereen wist dat er slechts twee deelnemers waren, maar toch waren de verwachtingen hoog gespannen. De vos leek geen getalenteerd kunstenaar, maar er was daarentegen nog nooit een kever geweest die ooit ook maar één wedstrijd gewonnen had, dat was een feit! De kever en de vos verschenen bijna gelijk bij de deur. De vos trok geheimzinnig glimlachend een enorme kar achter zich aan, met daarop een in doeken gewikkeld object. De mestkever had slechts een groene kartonnen map bij zich en zag er, volgens de dames in het gezelschap, niet goed uit. Zijn schild glom niet en zijn sprieten hingen slap.
De klok sloeg elf en twee schildwachten lieten de deelnemers binnen.
Als eerste mocht de vos zijn creatie aan de koning tonen. Terwijl hij zelf “Rappapaaa, rappapaaaa” riep, trok hij de doeken los. De koning zag een verfomfaaide toren van pindadoppen, touwen en veren. Hij vond het meteen al niets, maar probeerde waardig te blijven, zoals een goed koning betaamt. De vos sprong rond zijn bouwsel en strooide met woorden als “echte kunst” “ en “pindadaïsme”. Vermoeid liet de koning de uitgelaten vos opzij zetten en richtte zijn oog op de kleine kever.
De kever zei weinig, maar net genoeg. Hij vertelde dat hij die ochtend wakker was geworden en dat hij even dacht dat nog droomde… en een nachtmerrie had. Al zijn kunstwerken waren vernield en de hele ijskast was geplunderd! Het enige dat hij kon laten zien waren wat foto’s van zijn werk. De koning pakte de kartonnen map uit de bevende pootjes en sloeg hem open.
Hij bekeek alle foto’s, las de teksten en begon daarna weer van voren af aan. Na een kwartier zuchtte hij diep en keek hij de kever stralend aan.
“Beste kever, je hebt precies het kunstwerk gemaakt dat ik zocht!” De kever mompelde dat een beeld van een vormloze koningskop van klei nou niet bepaald mooi te noemen was, maar de koning luisterde niet. Hij wees met zijn vinger naar de foto van het schilderij van de dansende kevers bij maanlicht.
En zo won de kever de wedstrijd en werd de foto ingelijst en in de nieuwe troonzaal gehangen. De vos kreeg een zak pinda’s als troostprijs en was zo boos dat hij ze allemaal met schil en al opknaagde. Daarna verliet hij het bos en is nooit meer teruggekeerd.
De mestkever kreeg een eigen atelierruimte in het kasteel en heeft in zijn leven nog drieëntwintig prachtige kunstwerken gemaakt, die allen een plekje kregen in het kasteel.
En wat deed de kever met de zak met goud? Niets, want het ding bleek spoorloos verdwenen. De kever zat er niet mee, dus al snel werd het zoeken gestaakt.
En wat is de moraal van dit verhaal?
Door slim te zijn, kom je zelfs na het verliezen van een wedstrijd nog op een luxueus schip terecht… Of; “Wie wat bewaart, heeft wat!”
Einde
