Mucha

Dit is Mucha, de hond van mijn ouders.
Waren ze eerder zo blij eindelijk van hun opvoedkundige plicht verlost te zijn, zijn ze toch nadat Alex en ik het huis verlieten, aan een tweede jeugd(zorg) begonnen.
Hoewel mijn moeder altijd volhield dat “katten in de gordijnen klimmen en honden alles onderkotsen” is haar mening danig veranderd toen onze Munjo kwam logeren.
Munjo manifesteerde zich als de perfecte logé en viel zo in de smaak dat mijn ouders aan de hond wilden. Wel aan een jonge hond natuurlijk want daar kon je nog alle kanten mee uit.
Op een dag kwam Mucha ónze kant uit; ze zou 3 dagen bij ons blijven terwijl mijn ouders een familiebijeenkomst hadden. Mucha had geen flauw idee wat er ging gebeuren en begon monter aan haar nieuwe ervaring. Na een paar uur begon ze argwaan te krijgen. Waar bleven haar baasjes, waarom wilde die andere hond niet spelen en waarom had ze zo’n zin om zacht te gaan janken? Waarom smaakten haar stukken boomschors (die speciaal waren meegeleverd) niet net als thuis en waar was haar Grote Ronde Rode bal? Mucha besloot dat ze het niet tof meer vond. Ze kreeg het voor elkaar om in een half uur èn de gordijnen naar beneden te krijgen èn een half fotoboek op te eten èn een kleed te vierendelen.
Een behoorlijke prestatie waar ze zelf ook wel van onder de indruk was. Helemaal toen bleek dat Peer en Maaike er helemaal niet blij van werden.
Pieeep “Attentie, Mucha wil graag opgehaald worden uit de ballenbak. Ik herhaal Mucha wil GRAAG opgehaald worden uit de ballenbak. Willen de ouders van Mucha zich nu ONMIDDELLIJK naar de ballenbak begeven… grmbl!” Pieeep.

Mucha is inmiddels alweer een jaar ouder. Ze is van een rebelse kleuter met een eigen wil veranderd in een hele lieve bijna-volwassen hond. Toen ik de foto net kreeg, kon ik niet anders dan “ahhh” roepen. Het blijft toch een soort van zusje hè…